Dag 8: Reisdag naar Canada

Vandaag wordt een lange reisdag, want om aan de reiswens van Elyne te kunnen voldoen, moeten we flink wat mijlen afleggen. We beginnen de dag wederom vroeg, want we willen op tijd bij Ben & Jerry`s zijn, ja die van het ijs. Dat lukt niet helemaal, want we stoppen nog even bij een fietsenzaak in het plaatsje Barre. Nou ja, `we`; Wubbo in dit geval. De reisgenoten zien het nut er niet van in. Jammer dan, we stoppen toch. Rond 10.30 uur landen we in het meer naar het westen gelegen dorpje Waterbury, waar de ijsfabriek van Ben & Jerry`s is gevestigd. Dit bedrijf is opgezet door 2 vrienden uit de omgeving New York, die niet alleen ijs wilden maken, maar ook duurzaam en omgevingsbewust zijn ingesteld. En ze ondernamen met een knipoog, door bijvoorbeeld bijzondere namen voor het ijs te verzinnen (kersenijs noemt men Cherry Garcia, vrij naar de frontman van de legendarische band The Grateful Dead). Uiteindelijk konden deze semi-activisten de lokroep van het grote geld niet weerstaan en ze hebben het bedrijf jaren geleden verkocht aan het Nederlands-Britse bedrijf Unilever, maar wel op voorwaarde dat ze hun eigen raad van commissarissen en eigen identiteit zouden mogen behouden. Dat is wel gelukt, kunnen we stellen.

Er is een professionele tour ingericht, die een half uur duurt. Geloof ‘t of niet, uiteindelijk wordt je toch een beetje gegrepen door de filosofie van dit bedrijf, maar vooral door de lekkere ijssmaken. Na uitleg over het proces komt het hoogtepunt van de rondleiding: we mogen proeven in het ijslaboratorium. Wij mogen aan de smaak AmeriCone Dream, met vanille, caramel en een fudge met stukjes van een ijshoorntje erin verwerkt. Daar staat het merk ook om bekend: de brokjes van wat dan ook maar in het ijs.

Rond 12.00 uur beginnen we aan de lange tocht noordwestwaarts. Einddoel: Lake Avenue Park, een camping aan een groot merengebied, dat onderdeel uitmaakt van Lake Ontario, een enorm meer - of beter: zee, dat Canada voor een deel scheidt van de Verenigde Staten. De trip duurt ruim 600 kilometer, dus zo’n 6 uur rijden. Eigenlijk willen we niet te laat arriveren, dus we stoppen alleen voor het hoognodige: voor een korte pauze om even slaap in te halen, voor een tankbeurt en voor een diner. Bij de grens zien we een tafereel, dat wij Europeanen alleen nog van tv kennen (en als je naar Zwitserland rijdt): lange rijen auto’s, geduldig wachtend tot men bij het hokje aan de beurt is. De uiterst vriendelijke douanier vraagt of we drank aan boord hebben. “Ja, een paar biertjes.” En wijn? Yvonne schiet bijna in de stress, maar het is meer een controlevraag. We mogen dit giga grote land inrijden en steken vanuit Vermont recht omhoog de provincie Quebec in, waar we ons echt in Frankrijk wanen. Alles is hier franstalig, met Engels als tweede taal. We rijden recht op de grote stad Montreal af, maar buigen naar het westen af, net voor we de stad inrijden. Vanaf daar volgen we min of meer de grens tussen beide landen naar Prince Edward County, waar we zullen overnachten. Na zo’n 200 kilometer rijden we de provincie Ontario in (Canadezen hebben provincies, net als wij. Deze zijn alleen vele, vele malen groter). Vanaf daar zijn we qua taal weer in de VS: Engels is hier de eerste taal. Onderweg veel regen, maar dat geeft niet, want we zitten droog. Rond 19.30 uur komen we aan in het dorp Picton, een gezellig vakantieoord, waar we bij Gus’s Family Restaurant een prima maal krijgen voorgeschoteld. Daarna nog 10 mijl te gaan in het donker, voordat we bij de camping arriveren. Inmiddels regent het pijpenstelen en het onweert. Bij de camping is alles donker en de receptie gesloten. Helaas geen envelop voor laatkomers, maar in de recreation hall zitten meerdere mensen, waarvan een paar ons begeleiden naar onze plek. In de regen aanwijzingen geven, geen probleem voor deze seizoensgasten. Ons kent ons hier, want er zijn maar 5 plekken voor doortrekkers, zoals wij. Vriendelijke lui, die Canadezen, maar dat wisten we eigenlijk wel. Aankoppelen en slapen!