Dag 6: Whales and bikes

Vanochtend op tijd uit de veren, want we gaan varen. Doel van de vaartocht: walvissen kijken. Deze bijzondere zoogdieren schijnen zich in dit deel van het jaar op te houden in de wateren voor de kust van New England. We hebben een tocht geboekt bij 7 Seas Whale Watching in Gloucester op een uurtje ten noordoosten van Boston. We zijn om 08.30 uur aan boord gegaan in het centrum van het mooie vissersplaatsje. We hebben geluk, volgens de spreker van dienst, die ons allerlei wetenswaardigheden over walvissen, de zee en de boot meegeeft: vandaag is de eerste redelijke dag om te varen. Geen mist en geen regen voorspeld. We zullen zien. Korte broek aan, maar wel warmere kleding mee, want het kan koud worden tijdens de tocht. De Explorer IV is een prima vaartuig, want zitplekken voor iedereen binnen en buiten. Niemand zit binnen, dus ook wij niet. Het bovendek zit al vol, zodra wij aan boord komen, maar je kunt heen en weer huppelen. Terwijl we wachten op vertrek, zien we pal tegenover ons een vissersboot, die wordt gelost. Grote emmers met diepgevroren rode vissen worden uit het ruim getakeld en gaan via een transportband de fabriek in. Het gaat om de zogenaamde Red Snapper, waarvan bijna de volledige vangst wordt verkocht aan afnemers in China en Japan, want daar brengt deze vis nu het meeste op.

Het schip zet koers naar het oosten, de Atlantische Oceaan op, naar Stellwagen Bank. Uurtje varen, terwijl we onderweg enorm veel kreeftenkooien passeren. Die zie je niet, maar de grote boeien - of eigenlijk dobbers - wel. Een meisje van de bemanning zwaait onderweg naar haar vader, die met zijn schip bezig is zijn kooien te legen. We zien wat dolfijnen en een paar grote zeeleeuwen, totdat we uiteindelijk de sterren van vandaag ontwaren: de walvissen, specifiek de humpback whales. Beesten kunnen 16 meter lang worden en zo’n 40.000 kilo’s schoon aan de haak wegen. We zien meerdere walvissen en blijven ze volgen. De meeste volwassen walvissen hebben een naam, maar dat kan pas nadat ze ‘jong af’ zijn. Ze zijn namelijk te herkennen aan de onderkant van hun prachtige staartvin, die wit is gekleurd en in feite hun eigen handtekening bevat. We zien twee ‘vrouwtjes’, ‘een mannetje’ en een moeder met haar kalf van dichtbij (naast de boot) en verderop meerdere walvissen. Het gebied, waar deze dieren zich ophouden is vrij groot, maar de bemanning weet vrij goed in te schatten waar ze vertoeven. En nadat we de walvissen enkele keren naar de oppervlakte hebben zien komen, weten we zelf ook waar we op moeten letten. Zodra ze naar boven gaan, ontstaan grote luchtbellen rond die plek. Daarna ademen ze uit via het gat bovenop hun kop, waar een soort fontein met mist ontstaat. Het kenmerkende geluid heeft een ieder vast wel ‘s gehoord. Ze glijden door het water met hun enorme lijf net boven of net onder water, totdat ze echt omhoog komen en een diepe duik nemen, waarbij de staartvin omhoog komt en op een prachtige manier het water in glijdt. Dan zie je ook de tekening aan de onderkant. Daarna blijft een grote,, olieachtige vlek aan de oppervlakte achter, want deze substantie glijdt van de huid van het dier.

Yvonne en Wubbo hebben echt mazzel, want terwijl we aan de rustige kant van de boot staan, springt zo’n kolos in z’n geheel omhoog uit het water en komt met een daverende plons weer naar beneden. Vrij uniek, horen we van een bemanningslid, want in haar geval duurde het 150 vaartochten, voordat ze dit wonderlijke fenomeen heeft aanschouwd. We proberen nog een andere plek met het schip en zien onderweg een grote groep dolfijnen, die samen zwemmen. Ook dat is bijzonder, want deze soort zoekt rond dit tijdstip van het jaar vaak de koudere wateren op. Mooi, ook weer meegenomen. We zien de beesten nog een tijdje achter de boot aan zwemmen, waarna we ons weer op de walvissen concentreren. Na anderhalf uur is het mooi geweest en varen terug naar de haven van Gloucester. We zijn allemaal onder de indruk van deze tocht, want dit zie je niet elke dag, om het maar even zachtjes uit te drukken.

We starten de RV en rijden terug naar de 128, de snelweg, die ons van deze uithoek terug leidt naar de hoofdroute naar de volgende staten, die boven Massachusetts liggen. We stellen het plan iets bij, want besluiten om eerst naar Salem te gaan. Dit is niet het gelijknamige plaatsje in de staat Massachusetts, maar dit ligt in de aanpalende staat New Hampshire. Deze staat hanteert geen aankoopbelasting, net als 4 andere staten in de VS en dat maakt het leven net 8 tot 9 % goedkoper en dus leuker. Salem in NH stelt toeristisch gezien niet veel voor (sorry, inwoners van Salem), maar ze hebben wel een groot winkelcentrum net over de staatsgrens. Hierdoor komen veel inwoners van Massachusetts hier inkopen doen. Het doel van vandaag is de Apple Store, want er moet nieuwe telecomapparatuur worden aangeschaft, waar door de jeugd voor is gespaard. Mama en papa helpen een hand (laat dat ‘je’ maar even weg) en gewapend met een eerste levensbehoefte (tenminste, in de ogen van onze kinderen) verlaten we deze mall.

Het reisdoel van vandaag is Arundel in de staat Maine. Dus nog een nieuwe staat, die we kunnen afvinken. We zijn gestart in New Jersey en via New York, Connecticut, Rhode Island, Massachusetts en New Hampshire zijn we in staat nr. 7 beland. We zijn er nog niet, want de staten Vermont, Pennsylvania, Delaware, Washington D.C. en Virginia komen er nog bij, evenals het land Canada.

We rijden over de US 1, die ons veel meer laat zien dan alleen snelweg. We rijden door prachtige stadjes en dorpen als Portsmouth, Ogunquit en Kennebunkport (waar de familie Bush een aardig zomerverblijf heeft). Toerisme staat hier hoog in het vaandel en parkeren is errug lastig, zeker met een grote camper. De reis er doorheen is al prachtig. Nog een stukkie rijden en we arriveren bij Bentley’s Saloon.

Een heel bijzondere camping, want eigenlijk is Bentley’s Saloon een bar voor ruige motorrijders. De Harley Davidson’s staan hier in rijen opgesteld. De eigenaar, Bentley Warren, is een oud-autocoureur en heeft z’n schaapjes inmiddels op het droge. Naast de bar is hij enkele jaren geleden ook met een camping gestart en naast de beoogde doelgroep worden ook andere gasten toegelaten. Er gelden strenge regels, want de bar is ‘neutraal’ waar het om clubkleuren gaat. Dus de Hell’s Angels, No Surrender en Bandidos mogen hun meetings hier niet organiseren. De mensen zijn ook hier weer uitermate vriendelijk en de camping ziet er spik en span uit. Gelegen aan een doorgaande weg, maar omringd door groen hebben we een mooie plek met alles erop en eraan. Rondom staan grote RV’s met motoren eronder geparkeerd; de gemiddelde campinggast hier zul je niet op camping Wedderbergen aantreffen. Dit zijn wel liefhebbers van motoren, maar ook van een stukje vrijheid. Nadat we zijn gestald, gaan we de bar in. Er is vanavond ‘open mic’, waarbij een ieder zich van tevoren kan aanmelden om op te treden. De huisband is van prima kwaliteit en de zangers komen uit de omgeving. We gaan in de tuin zitten, met deels uitzicht op het podium. Golden oldies komen voorbij, totdat een iets jongere artiest het podium opkomt en vol gas geeft qua tempo en stemvolume. Inmiddels staan pa en ma in de bar en de jeugd is terug naar de camper. We drinken nog wat met een paar andere gasten uit New Hampshire en gaan daarna ook in het ’mandje’. Terug naar de camper passeren we diverse kampvuren, waar stevige muziek uit de speakers klinkt, de drank vloeit en de BBQ draait. Wij waren ook al uitgenodigd, voordat we naar de bar liepen. Nu lopen we wijselijk door, want morgen gaan we weer doorrrr. Rond 23.00 uur gaan de lichten uit en dat is vroeg, zeker voor Wubbo. Aan de andere kant: rond 06.00 uur begint de dag weer, dus we maken onze uren wel. Reizen is best vermoeiend, maar zeker in dit tempo. Maja, we willen ‘alles’ zien, dus dat is dan de tol, zullen we maar zeggen.     

Terwijl ik dit zit te tikken, komt the man himself, Bentley Warren, al groetend net voorbij gelopen.