Dag 12: Hershey & Amish - bijna halverwege

Na een onrustige nacht (vooral vanwege het monotone gebrom van de airco van de buren uit New Jersey) al op tijd uit de veren en om 07.15 uur al gedoucht. Daarna duurt ‘t toch nog even, voordat we allemaal up & running zijn, maar rond 09.45 uur zitten we in de shuttlebus op weg naar Hershey Park. Onderweg passeren we een moderne fabriek van het chocolade-imperium, waar elke dag miljoenen zogenaamde kisses worden gemaakt. In Nederland kennen we deze niet, maar Hershey is in Nederland sowieso wat minder vertegenwoordigd. KitKat, Rolo en Twizzlers zijn bij ons wel bekend, maar merken als Reese en Cadbury zijn wereldwijd sterk, maar niet zozeer bij ons. Grondlegger ... en zijn vrouw waren echte weldoeners, want ze hebben onder meer een middelbare school gebouwd voor kansarme jongens, die volledig werden ontzorgd. Schoolgeld, kost en inwoning, maar ook kleding werden betaald. Daarvoor had men een fonds opgezet, dat vandaag de dag nog steeds actief is. Daarnaast is een overdekte arena voor de lokale ijshockeyclub Hershey Bears gebouwd, evenals een stadion voor o.a. American Football en concerten. Ook is Hershey Park opgezet, een enorm attractiepark. Naast de uitgang is het vertrekpunt van Hershey Trolley Tours, met een historische tour over het leven van de grondlegger en een Summer Tour, met live acteurs aan boord. Natuurlijk wordt er free candy uitgedeeld. Daarnaast staat Chocolate World, dat in het teken staat van het chocoladebedrijf. Binnen kun je een virtuele rondleiding door het productieproces krijgen, een 3D-film zien of je eigen chocoladesmaken ontwikkelen. Over smaken gesproken: terwijl we in de grootste chocoladewinkel ter wereld (this is America, you know) lopen te vergapen aan al het lekkers, worden we door Hershey-employee Linda gevraagd om mee te werken aan een smaaktest. Tuurlijk, doen we. We worden meegetroond naar een kamertje, waar enkele computerschermen staan en we krijgen enkele crackers en een bekertje water voor onze neus. Dat is om onze smaak te neutraliseren, want daarna begint de test pas. Er staan drie kleine, gekleurde TicTac’s in een potje, die wij mogen proeven en beoordelen qua smaak, uiterlijk, etc. Of het echt TicTac’s zijn, dat mag Linda niet zeggen. Het kunnen ook producten van het Hershey-concern zelf zijn. We ronden de test binnen 10 minuten af, krijgen elk een chocoladereep als beloning en praten nog wat met vriendelijke oma Linda na over Nederland en haar afkomst. Als volwaardige leden van het Hershey testpanel stappen we weer de winkel in. Lastig kiezen aldaar! Het wemelt van de lekkernijen en aanbiedingen, maar we slagen erin om voor net geen 45 dollar aan Hershey Kisses, Rolo’s, Chocolate Bars, Twizzlers, etc. etc. in te slaan. De tas is loodzwaar, maar wij hebben bijvoorbeeld niet eens ‘s werelds grootste reep ingeslagen. Ding weegt bijna 3 kilo en ligt bij menig bezoeker in het mandje. Goed, mooi geweest, wegwezen hier. We spotten nog een familie in Amish-achtige kleding, pa en zoons met hetzelfde korte kapsel, de dochters net als moeder met een hoofdkapje en een jurk. Waarschijnlijk zijn dit mennonieten, verwant aan de Amish. Dat is ons volgende doel!

We gaan met de shuttle terug naar de camping en koppelen de camper af. We rijden verder zuidwaarts, naar Lancaster. Dit is bekend Amishgebied, maar we gaan ietsje verder naar Strasburg. Onderweg zien we de talloze koetsen - buggies, noemt men ze hier -, die voornamelijk bij de boerderijen in de schuren staan geparkeerd. Op de hoofdwegen zien we geen koetsjes rijden, dus we slaan de kleine wegen in. Daar is het wel rank, want we zien er tientallen rijden. Bijzonder gezicht, want een flink aantal van deze berijders hebben ook auto’s. Waarom nu met de koets? Ook werkt men op het land; de kenmerkende kleding - heren en jongens met hoeden en bretels, dames met hoofdkapje en jurken. We keren terug naar Strasburg en bezoeken een traditionele winkel. Natuurlijk in stand gehouden voor de verwesterde mens, maar leuk om te zien.

Hierna op weg naar onze laatste overnachtingsplek van deze campertrip. Daarmee zijn we op de helft van deze vakantiereis, want we hebben nog even te gaan. Het meest ‘vermoeiende’ deel hebben we bijna gehad. Hierna nog naar onze vrienden ten westen van de hoofdstad, daarna via Philadelphia naar New York City, vanwaar we volgende week naar Curaçao vliegen. We hebben voor vanavond nog niets geboekt, maar wel een aantal opties in Kaarten: we zoeken namelijk een plek zo dicht mogelijk nabij New Jersey. Het ook valt op Beaver Valley Campground in het gehucht Ottsville. De weg er naartoe is afwisselend, maar schiet niet op. Via de stadjes King of Prussia en Norristown - in feite voorsteden van Philadelphia - rijden we omhoog, naar meer verlaten gebied nabij de Delaware River. We bellen met de camping en kunnen er tot 19.30 uur terecht. Hmm, ok, dan eerst naar de camping en daarna wat eten. We zijn 45 minuten vroeger dan sluitingstijd en checken in. Een enerverende, maar wederom prachtige route er naartoe met bijvoorbeeld 2 wegen met bruggen, waarvan we gelukkig de juiste kiezen voor wat betreft toelaatbaar gewicht, maar dat is al een smal bruggetje. We vragen ons af hoe het alternatief eruit ziet... Biij de receptie blijkt dat de creditcardmachine niet werkt. Vervelend, want zoveel cash hebben we niet meer op zak. Geen punt, de prijs voor de overnachting wordt min of meer gehalveerd. Dat is een praktische oplossing! Na het inchecken maken we rechtsomkeert om naar de Ottsville Inn & Restaurant te rijden. Dat is de dichtstbijzijnde eetgelegenheid op ruim 5 kilometer van de camping. We letten goed op hoe we dadelijk terug moeten rijden, want dat zal in het aardedonker zijn. De schemering duurt hier heel kort, maar je bent hier dan ook een stuk dichter bij de evenaar, goed te vergelijken met een zomervakantie in Zuid-Europa.

Het restaurant is een ware verademing, want uitstekend voedsel! Een Italiaans georienteerde keuken, maar verrassend goed. Enkel de ober maakt er een potje van door met name Vincent te benadelen. Eerst geen voorgerecht, dan weer wel. Dan geen tussengerecht en een verkeerd hoofdgerecht. Dat wordt op ons advies hersteld, maar dan volgt eerst alsnog de soep, met kort daarna de pasta. Ook met de drankjes gaat het verkeerd, maar we tippen toch, vooral voor de ‘chef’. We verlaten het restaurant, maar worden aangetrokken door de ernaast gelegen brandweerkazerne. De man- en vrouwschappen hebben vanavond geoefend en de deuren zijn nog omhoog, waardoor de stoere trucks ons recht aankijken. We raken in gesprek en worden uitgenodigd om even binnen te komen. Chief Bill en Deputy Chief Jim(my) vertellen ons over hun werk, verzorgingsgebied, materieel en budget en bieden ons t-shirts aan. Daarvoor moet brandweervrouw Beth wel eerst worden opgetrommeld, want zij heeft de sleutel van de kledingkast. We willen ervoor betalen, maar Bill weigert pertinent, want we zijn toch echt te gast. En dat, terwijl deze club van zo’n 20 vrijwillige spuitgasten elk jaar een bedrag van zo’n 300.000 $ moeten zien rond te krijgen. Daarvan wordt een ton via een gemeentelijke belasting gedekt, maar men moet vooral ook zelf de boer op om via donaties en acties het budget sluitend te krijgen. We nemen afscheid en bedanken hen vriendelijk voor zoveel gastvrijheid. Je kunt Amerikanen van veel betichten, maar hartelijk zijn de meesten wel degelijk.

We rijden terug naar de camping, waar het heel rustig is. We parkeren de RV onder het licht van de iPhones en gaan met enig gevoel voor avontuur door het donkere bos naar het washook voor de laatste laundry beurt. Wat een rust hier, vergeleken met gisteravond op de camping in Hershey. Elyne en Vincent pakken hun tassen alvast in en rond 23.00 uur is het ‘lichten uit’. Doei!