Dag 10: Niagara Falls & Goodbye Canada

Het schiet al op met de reis, want we komen in de dubbele cijfers: dag 10 alweer! In de loop van vandaag laten we Canada achter ons en zakken langzaam af in de VS. We doen het vanochtend rustig aan, nadat het gisteravond ietsje later is geworden. Dat geldt ook voor de overburen met de belachelijk luxe camper. Wat een ding, die zie je in Europa niet. Blauwe ledverlichting onder de gehele bus - dat kennen we van onze buren in 2016 op de camping van Elvis’ Graceland. Gisteravond vonden we ‘t al vreemd dat ze wel een kampvuur opstookten, maar er met de rug naartoe zaten. Later werd duidelijk waarom: ze keken naar een joekel van een tv-scherm, dat aan de buitenkant van de bus was bevestigd. Het ding kan geheel worden weggeklapt en -gewerkt. Tja,kamperen kent qua luxe vele gradaties. Dat geldt ook voor Elyne, die als ‘luxe dier’ eigenlijk niet veel met kamperen op heeft. Gelukkig heeft ze 3 toilettasjes mee om het campingvuil van zich af te poederen. 

Rond een uur of 10 pakken we in en rijden van de KOA-camping. We zetten koers naar de watervallen, maar parkeren is daar lastig. Dus maar geparkeerd op een speciale RV-parking, van waar we met een zogenaamde WeGo-shuttlebus naar het uitkijkpunt worden gebracht. Wij zijn dus aan de Canadese kant van de Niagara Falls, maar aan de overkant sta je in de VS, in de stad Buffalo om precies te zijn. Ook daar heb je uitzicht op de watervallen, maar dat is minder dan aan de kant van de Canadezen. Je mist als het ware een bocht. Na de nodige foto’s te hebben genomen, spoeden we ons naar het opstappunt voor de Hornblower, de rondvaartboot, die ons onder de watervallen brengt. Eerst even ruim 100 Canadese dollars aftikken, want het feest moet natuurlijk wel worden bekostigd. Vooruit maar weer, Het financiele leed wordt wat verzacht door het gegeven, dat we eigenlijk soepel door kunnen lopen naar de kade, via trappen en een lift. Bijna aan de kade krijgen we een rode regenponcho overhandigd. Geen luxe, want je kunt behoorlijk nat worden van de nevel van de watervallen. Overigens van bovenaf, op straatniveau wel een mooi gezicht: De Canadese Hornblower-boten vervoeren passagiers met rode poncho’s, de Amerikaanse Maid of the Mist-boten hebben blauwe poncho’s en dan zijn er de wandelaars, die via de zijwanden afdalen in hun gele regenjassen. De tocht an sich duurt niet zo lang, want na zo’n 20 minuten zijn we wel terug. Dan heb je je portie water ook wel gehad. Vincent wil de poncho niet aan en zijn poloshirt is dus lekker nat, maar met deze temperaturen is het shirt in een mum van tijd weer droog. We genieten aan wal nog wat na van het uitzicht en kruipen rond 13.00 uur weer aan boord van de RV. Daarna via de Rainbow Bridge tussen Niagara Falls en Buffalo naar de grens met de VS. Er is een redelijke rij wachtende auto’s voor ons, maar de Yankees hebben zo’n 14 lokettenn geopend. Een paar strenge vragen van de douanebeambte worden door ons naar eer en geweten beantwoord en hup, we zijn weer in ‘the land of the free’. Nu nog een flink stuk rijden naar beneden. Via Buffalo zakken we via wat binnendoor routes (schiet niet op, maar is wel veel leuker dan de highways) af naar het plaatsje Warsaw. Ja, Europa is hier voor wat betreft land- en plaatsnamen goed vertegenwoordigd. Poland hebben we al gehad, evenals een hele rij aan Engelse en Franse namen, die we ook op ons Oude Continent aan kunnen treffen.

Na wederom een tankbeurt gaan we de snelweg op richting de staat Pennsylvania. Alweer zo’n enorm grote staat, waar we voor de nacht hebben gekozen voor wederom een KOA-camping. Dat is voor ons geen zekerheidje, omdat lang niet alle KOA’s een goede recensie krijgen van campinggasten. Internet is wat dat betreft eenn uitkomst. Dit keer een KOA in het gehucht New Columbia, in de nabijheid van Mount Nittany in de Appalachen (kent u deze bergketen nog van het vak aardrijkskunde ?) We hebben niet gereserveerd, maar een telefoontje volstaat om een plekje te kunnen krijgen. Om 20.00 uur sluit de receptie. In een dorpje op zo’n 10 minuten rijden van de camping eten we in een Italiaans restaurant (even gecheckt, de eigenaren zijn inderdaad Italiaans) enkele pizza’s. We nemen maatje small, maar dit zijn weer gewoon karrewielen. En dat, terwijl Vincent toch echt formaat medium wilde hebben... We staan op tijd, dus het overgrote deel wordt in dozen meegenomen voor later. Dat wordt waarschijnlijk niks, maar wat maakt het uit. We komen net op tijd bij de camping aan en mogen plekje nr. 14 innemen. Mooi, maar tijdens het parkeren gaan de hemelsluizen weer open. Geeft niet, liever ‘s avonds en ‘s nachts regen dan overdag. En de temperatuur blijft gewoon prima. Tot morgen maar weer; dan zakken we verder af richting Harrisburg, maar we blijven in de staat Pennsylvania. We komen daarmee weer aardig in de richting van New York. Trusten!