Dag 19: Even wennen

Gistermiddag aangekomen op dit eiland en inmiddels een nacht doorgebracht in ons luxe appartement. Van de meeste gemakken voorzien, want airco op de slaapkamers, meerdere tv‘s (welke we eigenlijk niet gebruiken, maar ze zijn er nu eenmaal - overigens met publieke NL tv-zenders), 2 badkamers (zoals al aangegeven) en een ruim balkon met zeezicht. Dat laatste hebben we bijgeboekt, want je kunt ook een appartement aan de zijkant krijgen. Nee, dank u, dan liever dit.

De airco houdt het aangenaam koel op de slaapkamers, maar eenmaal in de woonkamer tref je de buitentemperatuur, want we hebben de dubbele schuifpui naar het terras bijna de hele dag geopend, want het gezicht is magnifiek, er is altijd vertier en je maakt de kamer er zoveel groter.

Redelijk op tijd uit de veren, want we gaan vanochtend met Elyne naar haar stageadres. Dat wisten we ten tijde van het plannen van deze vakantie niet, dus dit is mooi meegenmen. Ze zal hier vanaf februari tot medio juni 2019 stage lopen bij Ban Kasa Dream Weddings. Hierbij ontzorgt dit bureau het aanstaande bruidspaar door het volledig verzorgen van het huwelijk. Dit doet men vooral voor Nederlandse stellen. We droppen Elyne aldaar, want we hoeven niet bij het gesprek te zijn en krijgen de tip om even naar een vissersdorpje, genaamd Boca Sami, te rijden. De afstand valt mee, we zijn er binnen 10 minuten. Afstanden zijn hier sowieso niet zo groot. Ook nu rijden we voor een deel op gevoel, totdat Elyne de online routeplanner inschakelt. Dit eiland is dan wel het grootste benedenwindse eiland van de Antillen, maar in feite maar 2,5x groter dan Waddeneiland TexeI. Dat plaatst het eiland weer een beetje in perspectief. Overigens wonen er ca. 170.000 mensen op Curacao, maar wel van 50 verschillende nationaliteiten. De voertaal is officieel Nederlands, maar we horen ook veel mensen in het papiaments praten. 

In Boca Sami staat een uitgebrand pand pal aan zee. Gezien de nodige rotzooi elders op het eiland zou dit rustig al tijden geleden kunnen zijn gebeurd. We lopen de straat in en komen daar een man en een vrouw in duikpak tegen. Uit zijn opmerkingen maken we op, dat hij iets met het pand te maken heeft. Even later praten we met zijn partner, die met hem Wederfoort Diving, de oudste duikschool runt. Het blijkt dat het pand, waarin hun duikschool was gevestigd, een week geleden is afgebrand, waarbij eigenlijk al hun spullen letterlijk in rook zijn opgegaan. Ze hebben nog een ander filiaal op het eiland , van waar een aantal duikartikelen naar Boca Sami zijn verplaatst. Het schokkende is, dat men brandstichting vermoedt, waarbij sprake is van een mogelijk misverstand. Er is bij hen zelfs een verdachte in beeld, maar de politie is nog bezig met het onderzoek. Hoe dan ook, dit is heel triest, want men krijgt de verloren gegane bezittingen niet terug. Tot overmaat van ramp was dit niet gedekt door een verzekering, dus het bedrijf moet opnieuw worden opgebouwd. Een gelukje bij al deze ellende is dat het pand aan de overkant van de straat in handen is van de broer van eigenaar Patrick, waar ze nu een deel van mogen gebruiken. We proberen de pijn een beetje te verlichten door een zogenaamde introductieduik te boeken voor Elyne, Vincent en Wubbo. Dit zal morgen (woensdag 29/8) plaatsvinden. 

We keren terug naar de auto en rijden naar de wijk Sint Michiel om Elyne te halen op haar toekomstig stageadres. Terwijl we naar het pand lopen raken we in gesprek met een echtpaar, genaamd Cock en Wil. Zij zijn de oprichters van Ban Kasa, maar hebben het bedrijf onlangs verkocht aan een van hun medewerkers, Marja. Ze wonen nu nog boven het kantoor en hebben de 2 naastgelegen panden ook in eigendom, waar ze onder de naam BanTopa (Papiaments voor: de ontmoeting) meerdere 2-kamer appartementen en 3–kamer bungalows. We krijgen op ons verzoek direct een rondleiding en zien leuke appartementen, een zwembad en een met riet overdekte patio, waaronder je met een groep aan een grote tafel kunt eten. We praten even kort met 2 Amerikaanse dames, die te gast zijn in het appartement. Ze komen uit Boston en hebben ’t hier prima. Daarna bevragen we Cock - als routinier met z’n 20-jarig verblijf op het eiland - naar tips, contacten en addressen voor onder meer woonruimte en autohuur voor Elyne in februari. We zijn er nu toch en hoe meer informatie we kunnen verzamelen, hoe beter we een en ander hopen te kunnen regelen. Dit herhalen we vele keren, tot en met het personeel in de restaurants aan toe. Durf te vragen, nietwaar? En men is heel bereidwillig om informatie met ons te delen. Aan ons de kunst om de juiste informatie eruit te filteren, net als met beoordelingen op internet (vergeet de 10% goede en 10% slechte beoordelingen, ga door met de rest) en te vertrouwen op gebruik van gezond boerenverstand en beetje geluk. 

Cock neemt ons mee naar het kantoor waar we kennis maken met Layla en haar collega. Eigenaresse Marja is zeer onlangs bevallen en keert in november terug. Elyne heeft voor haar een cadeautje meegenomen, dus dat komt vast goed. Inmiddels hebben de dames onderling kennis kunnen maken en we praten nog even na. Een foto van Elyne aan haar nieuwe bureau vanaf februari en het is tijd om te gaan. We rijden terug naar het appartement en kleden ons om, zodat we de poort aan de voorkant uit kunnen (complex is goed beveiligd met pasjes, hekwerk en ‘s nachts beveiliging). Direct staan we op het strand, waar we ligbedjes kunnen gebruiken. Even afkoelen in zee en nadouchen met helder water om het zout weg te spoelen. Prima geregeld hier! De catering wordt hier verzorgd door Mood Beach, de strandtent annex restaurant, dat naast The Beach House is gevestigd. Het blijkt dat dit restaurant, evenals Cabana Beach ernaast, toebehoren aan het Van der Valk-concern, evenals Kontiki Beach resort, dat achter ons appartementencomplex ligt. 

Rond 18.00 uur is het liggen en luieren wel gebeurd en we lopen de 10 meter terug naar de toegangspoort. We passeren het zwembad, maar daar maken we (nog) niet echt gebruik van. Alleen Elyne en Vincent zijn er op de aankomstdag ingesprongen, terwijl pa & ma boodschappen hebben gehaald. Het plan voor de avond is om bij Chilll & Grill te eten, hier aan Mambo Beach gevestigd. We lopen over het paadje, dat ons langs diverse restaurants leidt. Chill & Grill zien we niet, dus belanden we bij restaurant Hemingway, direct naast het Curacao Sea Aquarium, dat op een eilandje ligt. We hebben een mooi plekje direct aan zee op een plateau, dat een beetje boven het water uitsteekt. De wind zorgt voor verkoeling en je zit als het ware buiten. Kan ook prima hier, want eigenlijk heel jaar door aangenaam weer. Naast ons is een bruilofsfeestje van lokale bewoners aan de gang, maar wij hebben er totaal geen last van. We hebben eerder medelijden met een aantal gasten, die zich niet geheel op hun gemak lijken te voelen. Hoe dan ook, het eten smaakt prima en dat geldt ook voor de drankjes. Elyne’s Alabama Slammer-cocktail gaat erin als Ketellapper...